Słodkości na zakończenie roku

W tym roku postanowiłam pożegnać stary rok i przywitać nowy przy wagashi czyli tradycyjnych japońskich słodyczach.

Na zakupy, przy okazji spaceru, wybrałam się do sąsiedniego miasta Marugame, bo w moim miasteczku niestety nie ma tradycyjnej japońskiej cukierni. Pogoda dzisiaj dopisała: było słonecznie i niezbyt zimno. Co prawda trochę wiało, ale i tak spacerowało się bardzo przyjemnie.

Truskawki w grudniu

Na pewno? Nie pomyliły ci się pory roku? - ktoś mógłby zapytać zdziwiony. Nie pomyliły, choć nadal dziwnie się czuję widząc zimą w sklepie świeże truskawki.

Ale cóż, z czasem się przyzwyczaję. Nie ma innego wyjścia, bo w Japonii 95% produkcji truskawek przypada na okres od listopada do kwietnia.
 

Wąwóz Kankakei - w poszukiwaniu jesieni

Japońska jesień kojarzy się między innymi z czerwienią klonów.
W zeszłym roku nie trafiłam w ten odpowiedni moment i kiedy pod sam koniec listopada wybrałam się na wycieczkę w poszukiwaniu kolorów jesieni, odnalazłam już tylko resztki, bo większość liści opadła.
W tym roku zaplanowałam szukanie jesieni na połowę listopada.

Japońska kuchnia na chłodne dni

Odkąd poszłam do pracy we wrześniu, nie starcza mi czasu na blogowanie :(

Chyba jednak najwyższa pora się zmobilizować, bo od ostatniego wpisu minęło prawie półtora miesiąca (!).

Ponieważ zaczęło robić się chłodniej, chociaż tylko wieczorami i nad ranem, bo w ciągu dnia nadal jest ciepło, 22-24 °C, kilka dni temu rozpoczęłam sezon na nabe - japońskie danie jednogarnkowe lub japoński kociołek (nabe to dosłownie garnek).

Ciekawostka kolejowa

Pociąg, którym zwykle jeżdżę do pracy przyjechał dzisiaj na moją stację - tę, na której wsiadam - spóźniony o jakieś 3 minuty. Ostatnio z powodu tajfunów i ulewnych deszczów zdarzały się opóźnienia na różnych trasach, więc zupełnie się tym nie przejęłam licząc, że po drodze nadrobimy tę stratę. 

Ryba w sosie teriyaki

Niecałe 10 minut spacerem od domu mam malutki targ rybny. Codziennie są inne ryby do wyboru w zależności co danego dnia złowią. Ale żeby kupić coś fajnego trzeba wybrać się na zakupy w ciągu dnia, a latem wychodziłam z domu zwykle dopiero po 18.00, więc z zakupów nici.

Wczoraj wreszcie udało mi się zajrzeć na targ przed południem. Nie żeby upały się skończyły, po prostu musiałam iść do dentysty.

Doktorat z wyrzucania śmieci?!

Czasami tak sobie żartuję, że bez niego ani rusz, zwłaszcza kiedy spojrzeć na plakacik informujący o sposobach segregacji śmieci, sposobach przygotowania ich do wyrzucenia i samego wyrzucania.

Japońska zupa: misoshiru

Od kilku tygodni pogoda jest stała, nawet nie trzeba zaglądać do prognozy: słońce, bezchmurne niebo, temperatura minimalna 26-27℃, maksymalna 34-36℃. I nie chce się nic zmienić :(

Dzisiaj padł kolejny rekord: w mieście Kumagaya w prefekturze Saitama (obok Tokio) zanotowano temperaturę aż 41,1℃ – po raz pierwszy w historii pomiarów. Powinnam się cieszyć, że u mnie jest tylko 36℃, mimo że mieszkam przecież dużo dalej na południe. 

                                 

Cieszę się, ale ciągle nie jestem w stanie wyjść na  zewnątrz na dłużej, więc znowu piszę o jedzeniu. 
Tym razem o zupie misoshiru. Jadam ją codziennie rano odkąd przyjechałam tutaj prawie półtora roku temu. Tak się przyzwyczaiłam, że nie wyobrażam sobie śniadania bez niej, nawet w upały.

Mystery Blogger Award

Jotka z bloga Pani od biblioteki (link) zaprosiła mnie do zabawy. Jotko, dziękuję serdecznie!

To pierwsza taka nominacja w moim niewiele ponad rocznym życiu blogowym, więc postanowiłam podjąć wyzwanie.

No dobrze, co dalej? Aha, powinnam chyba najpierw wyjaśnić co to jest Mystery Blogger Award.

Makaron na zimno

Wczoraj ogłoszono zakończenie pory deszczowej na mojej wyspie Shikoku. A więc zaczyna się: skwar (powyżej 35 stopni) i wysoka wilgotność (70-90%). Brrr...

No nic, jakoś trzeba przetrwać. Pomaga w tym kuchnia letnia – różne potrawy, które jada się właściwie tylko latem. 

Japońskie przysmaki („przysmaki”?)

Od miesiąca trwa pora deszczowa. Pada trochę więcej niż w zeszłym roku, ale i tak umiarkowanie, więc nie jest źle. Temperatury panowały całkiem znośne, jednak jakiś tydzień temu znacznie podskoczyły, do tego wzrosła wilgotność i zrobiło się bardzo nieprzyjemnie, taki przedsmak lata. W każdym razie dla mnie nieprzyjemnie – nie lubię upalnego i wilgotnego japońskiego lata, i źle je znoszę.

Zatem zamiast wycieczek po okolicy – dzisiaj o jedzeniu. A dokładnie o nattō. Czy ktoś słyszał, zna, próbował?

Z góry widać lepiej!

Lepiej, dokładniej, a czasami można dostrzec coś, czego z poziomu ziemi zupełnie nie widać.

Pierwsze takie miejsce to Zenigata sunae czyli piaskowy obraz w kształcie monety. Miałam go w planach już dawno, ale dopiero podczas tej wycieczki udało się do niego dojechać.

Trzy świątynie i jeden chram

Podczas wycieczki, o której zaczęłam pisać w poprzednim poście (klik), zwiedziłam też świątynie, a dokładnie trzy świątynie buddyjskie i jeden chram shintoistyczny.

Zapora wodna Hōnen’ike

Raz na jakiś czas wypożyczam samochód i jadę na wycieczkę po okolicy. Pociągiem nie wszędzie da się dojechać, a lokalna komunikacja autobusowa jest baardzo słabo rozwinięta. U mnie na prowincji „rządzi” samochód – chyba każda rodzina posiada jeden lub dwa.

Tydzień temu wybrałam się na przejażdżkę wzdłuż morza na zachód mojej prefektury. Odwiedziłam kilka miejsc, ale dzisiaj napiszę tylko o jednym z nich: o zaporze wodnej Hōnen’ike.

Ogród japoński Nakazu Banshō-en

Dwie stacje pociągiem i jakieś dziesięć minut spacerem, czyli całkiem niedaleko ode mnie znajduje się bardzo ładny ogród japoński Nakazu Banshō-en. Nie mam pojęcia dlaczego wcześniej tam nie dotarłam.

Krótko o... muzyce japońskiej (flet poprzeczny)

Nie mogłam się powstrzymać, musiałam pokazać na blogu.
Buzia aż sama się uśmiecha przy tej muzyce.

Kiedy kwitną wiśnie...

...koniecznie trzeba się wybrać na hanami 😊

W połowie marca zakwitły u mnie wczesne wiśnie zwane kawazuzakura (pokazywałam je 16 marca - klik). Te właściwe, somei-yoshino, zgodnie z prognozami miały zakwitnąć w okolicach 25 marca. I tak się stało. Pierwsze kwiaty zaczęły się otwierać właśnie wtedy, a ponieważ było ciepło, a nawet bardzo ciepło, więc z dnia na dzień otwierały się kolejne i bardzo szybko całe drzewa pokryły się pięknym, białym lub bladoróżowym kwieciem.

W japońskim szpitalu

Dzisiaj poruszę temat bardziej życiowy niż zazwyczaj – napiszę o japońskiej służbie zdrowia, a dokładniej – o szpitalu. Chciałabym tylko uprzedzić, że nie będzie to rozprawa naukowa z mnóstwem danych statystycznych, ale opis oparty na przeżyciach zwykłego pacjenta. Myślę jednak, że ten jeden konkretny przypadek da jakieś wyobrażenie o japońskiej służbie zdrowia. Ten „zwykły pacjent” to ja, a więc wszystkie informacje pochodzą z pierwszej ręki :)

Sakura zakwitła!

Niecałe dwa tygodnie później niż w zeszłym roku, ale w końcu są. Rozkwitły pięknie. To na razie te wcześniejsze wiśnie zwane kawazuzakura, a te "właściwe", zwane someiyoshino, zakwitną na przełomie marca i kwietnia, i wtedy będzie szał w całej Japonii. Zdjęcia, pikniki, wyprawy do słynnych miejsc, sakury z rana, sakury wieczorem, pod światło, z bliska, z daleka... :))

Krótko o... muzyce japońskiej (koto)

Czekając aż wiśnie pięknie rozkwitną (jeszcze chwileczka, jeszcze momencik) przedstawiam kolejny japoński instrument - koto.

Czyżby to już wiosna?

Tak, wiosna!
Od kilku dni pączki na drzewach w pobliskim parku pęczniały, nabrzmiewały, aż w końcu zaczęły pękać. A w innych miejscach mojego miasteczka niektóre drzewa, nawet nie zauważyłam kiedy, obsypały się kwieciem.
Wiosnę już nie tylko czuć w powietrzu, ale również widać :)

Kwitną śliwy ume (czerwone i białe), a pączki pękają na wczesnych wiśniach kawazuzakura.

Wczesne sakury. Z daleka jeszcze mało co widać.

Ale z bliska widać już nieco więcej.

A to śliwa ume.

 

Wyspa Honjima cz. 2

(Część pierwsza tutaj)

Kiedy prom zbliża się do wyspy, w oczy rzuca się dość duży budynek. Powoli wyłania się zza drzew. 

Okazuje się, że to jeden z kościołów Tenrikyō (Nauka Niebiańskiej Mądrości) – wspólnoty religijnej należącej do nowych ruchów religijnych. W Japonii mają ponad 16 tysięcy kościołów i 1,7 mln wyznawców, a na świecie – ok. 2 mln wyznawców. Główna siedziba znajduje się w mieście Tenri w prefekturze Nara. Prowadzą własne szkoły, wydawnictwo, drukarnię, programy telewizyjne i radiowe, wydają gazetę...

Ponoć wielu mieszkańców opuściło wyspę z powodu zbyt gorliwych zachęt wiernych Tenrikyō do wstąpienia w ich szeregi.

To już widok z lądu. Ach te linie napowietrzne, zawsze wepchną się w kadr.

Brama wjazdowa na teren kościoła.

Mieszkam tu już prawie rok, a zupełnie nie wiedziałam, że o kilka rzutów beretem przez morze mam wyspę z siedzibą sekty religijnej. Cóż, nie wiem pewnie jeszcze o wielu rzeczach, które kryją się w okolicy :)

Przenieśmy się teraz do północno-wschodniej części wyspy. Tam nad samym morzem leży miasteczko portowe Kasashima, które wraz z przyległymi wzgórzami – a otoczone jest nimi z trzech stron – od 1985 roku stanowi Ważny Obszar Historyczny.

W XVI wieku, ze względu na doskonałe położenie portu, Kasashima stanowiła siedzibę armii wodnej, o której pisałam w części pierwszej. Później, w początkowym okresie Edo (1603-1868) stała się ważnym ośrodkiem transportu morskiego, a wokół licznych hurtowni powstało miasteczko.

Obecnie można podziwiać wiele budynków z czasów od późnego okresu Edo do początków okresu Shōwa (1926-1989), które zostały ładnie odrestaurowane.

Kiedy tak spacerowałam całkowicie pustymi uliczkami Kasashimy, czułam się, jakbym cofnęła się do dawnych czasów i za chwilę zza węgła wyskoczy pirat z armii wodnej albo właściciel hurtowni śpieszący do portu sprawdzić swoją łódź z towarami.

Tradycyjny japoński magazyn (kura) z charakterystyczną ścianą - namako kabe. (Namako to strzykwa / ogórek morski)

Niektóre budynki pokryte są opalanymi deskami z kryptomerii japońskiej. Takie opalanie m.in. konserwuje drewno, chroni przed insektami, obniża przewodność cieplną. I dodatkowo wygląda interesująco.

Po drodze do Kasashimy natknęłam się na ciekawie ozdobiony domek. Domek co prawda był już w bardzo złym stanie i nikt w nim nie mieszkał, ale zdobienia trzymały się dość dobrze.

Ten pucołowaty uśmiechnięty osobnik to Daikoku (Daikokuten) – bóstwo dobrobytu i gospodarstwa domowego. Zazwyczaj przedstawiany jest siedzący na belach ryżu z magicznym młotkiem w prawej ręce i workiem szczęścia przerzuconym przez lewe ramię.

Takie zdobienia stiukowe nazywają się po japońsku kotee – dosł. obrazy wykonane kielnią (kote to kielnia, e to obraz).

 

Na Honjimie można spotkać także mnóstwo kotów.

Gdzie jest kot?

I tak kończy się pobyt na Honjimie. Prom już czeka w porcie. Czas wracać do domu.